Over lang niet bloggen en heel ver afwijken

Acht dagen is dat geleden sinds mijn laatste post. Acht! Dat lijkt wel een eeuwigheid. ‘t Is niet dat ik stil heb gezeten. Mijn aantal drafts staat nu op 12 en het aantal in mijn hoofd is nog veel groter. Te veel onderwerpen waarover ik twijfel of het wel de moeite is om er over te schrijven. Heel die heisa rond de kerk bijvoorbeeld, dat intrigeert en irriteert mij mateloos. Hoe ze de zaak aanpakken is toch weinig 21 eeuws te noemen? ‘t Feit dat al die dingen pas uitkomen na de verjaring, nadat een bepaalde kardinaal schoon op pensioen is kunnen gaan en nu zielig zit te wezen omdat ze karaktermoord plegen. Hij moest hem schamen. Op zijn knieën op de chauffage, gelijk in de goeien ouden tijd en weesgegroetjes en onze lieve-vaderkes prevelen voor de rest van zijn dagen. Of neen, iets dat de wereld echt vooruit kan helpen lijkt mij toch nog een betere oplossing. Straatveger of groendienst. Of helper van verloren gelopen mensen in grootsteden, kwestie van uit de buurt van de “verloren” zielen te blijven.

De kerk, ik kan mij daar echt in opjagen. Ik ben niet gelovig, laat dat duidelijk zijn, maar ik heb niets tegen het concept godsdienst. Ik heb alles tegen de manier waarop archaïsche instituten onder het mom van het geloof mensen dingen aanpraten. Geweetwel, dingen als een compleet ontaarde kijk op de menselijke seksualiteit (onthouding! masturbatie is fout, homoseksuelen zijn duivels, enkel seks voor voorplanting en vooral “geen condooms”.. aarh, daarvoor zou ik de paus echt eens in zijn gezicht willen slaan) of andere debiele dingen als “blaas u op in de naam van één god samen met die heidense gelovigen van een “andere” god die eigenlijk dezelfde is” of creationisme (lees dat maar alsof er een vreselijk vies woord staat, dat woord bezorgd mij rillingen).

Ik geloof dat mensen, sommige mensen dan, behoefte hebben aan geloof, aan een soort bovennatuurlijke strohalm die hen er van kan overtuigen dat alles echt wel goed gaat komen. Bedoel, ik ken dat gevoel, ik was 10 en ik had schrik van het onweer. Maria en iedere Egyptische god die ik bij naam kende werd opgesomd (ziet, zelf toen die ik niet mee aan de hypocrisie van een monotheïstische godsdienst), maar tegen dat ik 12 was geloofde ik niet meer in god. Ik weigerde om dat woord nog langer met hoofdletter te schrijven en ik overwoog een lentefeest (maar een simpele “ge doet uw communie of ge doet niets” en een snelle afweging van het aantal cadeautjes dat niets zou opleveren, deed mij dus anders besluiten). Ja, u heeft dat goed gelezen, gelovigen en 10-jarigen (of algemeen: ontwetende, ongestudeerde mensen) staan ongeveer op dezelfde hoogte bij mij. Ik ben er van overtuigd dat iedere mens met een degelijke opleiding, een degelijke opvoeding en een degelijke achtergrond perfect zonder geloof in deze wereld kan ronddwalen. Door in zichzelf te geloven, want niemand anders gaat het doen voor u. Niemand gaat u ook beoordelen om hoe ge uw leven hebt geleden na uw dood, behalve de roddeltantes die achterblijven. (Daarbij spreken de Christenen over een allesvergevende god, een barmhartige god enzovoort, waarom (waarom???) zijn ze dan zo bang voor daarna? Hij gaat u vergeven! Get over it en get on with your life!). Ik besef ook dat de voorwaarden op bij de lucky few te horen die het zonder geloof kunnen doen nogal uitgebreid zijn, al de rest kan er dus wel behoefte aan hebben. Awel, voor die mensen moet die instituten hun best doen, eerlijk zijn, stoppen met praatjes te verkopen en te zeveren en mensen te helpen in plaats van hun bubbel te doorprikken.

*scrollt terug en beseft dat ze aan het doordrammen is* Ik wil eigenlijk niet echt mensen lastigvallen met mijn visie op de kerk en op het geloof, maar verdorie, heel dat circus, dat mag wel eens afgelopen zijn. er is voor mij niets zo “onrein” als een godsdienstig instituut. Bedoel, ik ben nog niet eens begonnen over kruistochten, heksenverbrandingen, aflaten verkoop, baby’s in het vagevuur, bischoppen met kinders en vrouwen en meer hypocrisie. Ik kan echt niet tegen instellingen die miljoenen mensen voorliegen. ‘k Heb het ook moeilijk met “de joden” (ik veralgemeen hier natuurlijk, bij joden moet je opletten wat je zegt, voor je het weet heb je Joods Actueel aan je been, vrijheid van meningsuiting is ook niet altijd dadde) die ieder jaar collectief beginnen roepen en neuten over een oorlog die nu 50 jaar geleden gebeurd is. Mensen schuldgevoel aanwrijven, maar sjtttt over de grootste gevangenis ter wereld met Palestijnen in die ze gebouwd hebben, of het afzetten van waterputten of het ontzeggen van medische hulp. Dat doet ons allemaal op geen enkele manier denken aan de manier waarop dat andere volk (uweetwel, van die kerel met zijn snor) omging met het joodse volk.

Ik zweer het u, ik kan niet tegen collectieve hypocrisie.