Afgelopen woensdag trok ik nog eens richting de lokale bioscoop om een beetje een ongewone film te gaan bekijken. Iedereen herinnert zich wel enkele stukjes stomme film die je ooit ergens ooit eens gezien hebt. Ergens 5 minuutjes, in een programma over heel erg vroeger bijvoorbeeld. The Artist is 100 min. stomme film. En nog eens zwart wit ook. In tijden waar 3D en special effects het witte doek beheersen, is het op zijn minst vreemd om een film uit te brengen waar niet in gesproken wordt. Vreemd, maar het werkt.
De film gaat over George Valentin, een filmster die al jaren in het vak meedraait en heel wat stomme films op zijn naam heeft staan. Hij ontmoet Peppy Miller, een jonge actrice die algauw furore zal maken in sprekende films, een nieuwigheid die op doorbreken staat. Terwijl Penny een ster wordt, worstelt George met hoe hij zal overleven binnen de sprekende filmindustrie als acteur van stomme films.
De film is volgens mij alleen al omdat het zo een uitzonderlijke film is, de moeite waard om te gaan bekijken. Ondanks dat het eerst een beetje wennen is aan de vergrote bewegingen, de constante muziek en de zwarte kadertjes met tekst die af en toe opduiken, is het ook gewoon een erg meeslepende film. Persoonlijk zou ik hem wel ergens in een lokale bioscoop gaan bekijken ipv in de Kinepolis, aangezien het gekraak van chipszakken en het geslurp aan cola’s de stille momenten in deze film zullen verkloten.
No Comments